Wśród przeciwciał monoklonalnych stosowanych w terapii nowotworów przeciwciała monoklonalne anty-CD20 są stosowane najdłużej, bo już od 1997 roku. Przeciwciała te wiążąc się z obecnym na powierzchni limfocytów B antygenem CD20 uruchamiają szereg mechanizmów angażujących komórki układu odpornościowego i prowadzących do eliminacji nowotworu. Przeciwciała te są stosowane szeroko u chorych z chłoniakami nie-Hodgkina i przewlekłą białaczką limfocytową (PBL). Przeciwciała anty-CD20 charakteryzują się dobrą tolerancją oraz niewielkimi działaniami niepożądanymi i z powodzeniem stosowane są w schematach wielolekowych, jednak w monoterapii rzadko dają całkowite wyleczenia. Dlatego od lat podejmowane są próby zwiększenia skuteczności przeciwciał anty-CD20 poprzez skojarzenie ich z nowymi lekami stosowanymi w onkologii. Ponadto, u wielu chorych (dane literaturowe mówią nawet o 50% chorych leczonych przeciwciałami anty-CD20) dochodzi do rozwoju oporności na stosowaną immunoterapię związaną m.in. ze zmniejszoną ekspresją CD20 na powierzchni komórek nowotworowych. Ilość białka CD20 w błonie komórkowej jest regulowana na wielu poziomach – transkrypcji, translacji mRNA oraz modyfikacji potranslacyjnych. Nasz zespół przez lata skupiał się na badaniu regulacji antygenu CD20 i poszukiwaniu strategii terapeutycznych zwiększających skuteczność przeciwciał monoklonalnych anty-CD20.